ညက ဆိတ္တယ္
ၾကယ္ေတြေတာင္ ခပ္တိုးတိုးပဲေနၾကတယ္
အိမ္မက္ေတြ ရွာမေတြ႕လို႕ ငါေတာ့ အထီးက်န္တာပဲ....
ဝိုးတဝါးနဲ႕ အလင္းတစ္ခုကို ငါေတြ႕တယ္
လိုက္ၾကည့္မိေတာ့ အေမွာင္ထဲကို ဝင္ေျပးသြားတယ္
ဘယ္မွာလဲ ခ်စ္သူ
မင္းေျပာတဲ့ အာဒမ္ရဲ့ ဥယ်ာဥ္ဆိုတာ....
ခပ္လဲ့လဲ့ အလင္းယိုင္ေတြကိုေတာ့ေတြ႕တယ္
ဒါကိုေတာ့ သစ္ပုတ္ပင္လို႕ေတာ့မေျပာပါနဲ႕
ငါကို တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ပညာရွိခြင့္ေပးပါ.....
အရာရာတိုင္းမွာ တန္ျပန္စြမ္းအားရွိတယ္ဆို
ဘာလို႕ ေနထိုးတဲ့နံရံဟာ အလင္းမျပန္ရတာလဲ....
ထားပါေလ....
အိမ္မျပန္တတ္တဲ့ ငွက္လိုေတာ့ အိပ္တန္းမတက္ခ်င္ဘူး
အသိစိတ္ေတြ မခမ္းေျခာက္ခင္
အလင္းေပၚတဲ့ အထိေတာ့ ေစာင့္ခြင့္ရခ်င္ပါရဲ့....
8Yar
8th Dec 2012
7 comments:
အရာရာတိုင္းမွာ တန္ျပန္စြမ္းအားရွိတယ္ဆို
ဘာလို႕ ေနထိုးတဲ့နံရံဟာ အလင္းမျပန္ရတာလဲ----
ဟုတ္တယ္ေနာ္စဥ္းစားစရာေလးေပါ႔
ပုံေလးအရမ္းသက္၀င္လွတယ္
ေတာင္ရဲ့ေအာက္မွာ တိမ္လႊာေတြ
ရုိက္တဲ႔သူကလဲေတာ္လုိက္တာ
စကားလံုးလွလွပပေလးေတြနဲ႔ သီကံုးထားတဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ဖတ္သြားၿပီ ေမာင္အိပ္ယာေရ။
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
"အရာရာတိုင္းမွာ တန္ျပန္စြမ္းအားရွိတယ္ဆို
ဘာလို႕ ေနထိုးတဲ့နံရံဟာ အလင္းမျပန္ရတာလဲ...."
ဟုတ္တယ္ေနာ္စဥ္းစားစရာေလးပဲ
ကဗ်ာေလးက ႏူးညံ႔ျပီး အဓိပၸာယ္ရွိလြန္းလွတယ္
စဥ္းစားစရာကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေပါ့
ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစေနာ္
ခင္တဲ့(အိပ္မက္ေကာင္းကင္)
ေရာက္စ္.. အကို
ကဗ်ာဖတ္တယ္
ပံုေလးအေတာ္လွတယ္ညီေလးေ၇
အစ္မ Jas ၊ တီတင့္၊ အိမ္မက္ေကာင္းကင္၊ ကိုေအာင္ထြဋ္၊ kokoseinygn တို႕ ေရ။ လာအားေပးၾကလို႕ ေက်းဇူးကမာၻပါခင္ဗ်ာ.... ပံုက Google ကယူထားတာပါခင္ဗ်ာ။ ဟီး.... :D
ေကာင္းလုိက္တဲ႔ကဗ်ာေလးပါ ကုိ 8Yar ေရ...
မုိးနတ္အပီအျပင္ကုိ ခံစားသြားပါတယ္ရွင္....
အရမ္းကုိ ႏွစ္သက္မိတယ္....
ခင္တဲ႔...မုိးနတ္
Post a Comment