Saturday 22 September 2012

ေညာင္မုတ္ဆိတ္


နံနက္ခင္းကေတာ့ အလင္းေရာင္ေတြ အခင္းအက်င္းနဲ႕ ေရာက္လာျပန္ျပီ။ ေလေျပအခ်ိဳ႕က ေတာင္ေျမာက္ ေျပးလႊားရင္း ေလာကကို က်ီစယ္ေနေလရဲ့။ ငွက္အခ်ိဳ႕က အာ႐ုဏ္အတက္မွာ အစာရွာ၊ ညဥ့္ေပ်ာ္ငွက္ေတြက အိပ္တန္းတက္ဖို႕ျပင္နဲ႕ ေလာကတစ္ခြင္လုံး သူ႕ဟာနဲ႕သူ အံဝင္လွ်က္ရွိၾကသည္။ သို႕ေသာ္ အံမဝင္ အဆင္မေျပလွသူတစ္ဦးေတာ့ရွိေလရဲ့။ ထိုသူမွာ ျမန္မာျပည္ ေျမလတ္ပိုင္း ရြာတစ္ရြာမွ သာဂိ ဟုေခၚေသာ ႏြားေက်ာင္းသား တစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။

သာဂိမွာ ႏြားေက်ာင္းသား ဟုသာဆိုသည္ ျမိဳ႕သားေတြျမင္ဖူးေသာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ဖင္ၾကပ္ႏွင့္ အက်ၤီ အကြက္ၾကဲၾကီးကိုဝတ္၊ လည္ပင္းတြင္ ပုဝါစည္းကာ သားေရဦးထုပ္ကို ခပ္ေစာင္းေစာင္း ေဆာင္း၊ ခါးတြင္ေသနပ္ကိုခ်ိတ္၍ အေနာက္တြင္ ဒလက္ပါေသာဘု(စ္) ဟုေခၚေသာသားေရဖိနပ္အမာၾကီးကိုစီး၊ မုတ္ဆိတ္ က်င္စြယ္ထူလဗ်စ္နဲ႕ လူၾကည့္ရင္ ေပေစာင္းေစာင္းၾကည့္ျပီး ပါးစပ္ကို ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ထားကာ ေဆးျပင္းလိပ္ခဲတတ္ေသာ အေနာက္တိုင္းသား ႏြားေက်ာင္းသားမ်ားေလာက္ ပဲမမ်ားလွေပ။ သို႕ေသာ္ စာထဲ၊ ေပထဲတြင္ ျမင္ဖူးေသာ ေခါင္းတြင္ ပုဝါစည္း၊ ခါးေတာင္းကို ေျမႇာင္ေအာင္က်ိဳက္၊ အက်ၤီဗလာႏွင့္ အထိန္းၾကိဳးမပါေသာ ႏြားကိုစီးကာ ပုေလြမႈတ္၍ ႏြားေက်ာင္းတတ္သူေလာက္လည္း ႏြားေက်ာင္းသားမပီသလွေပ။

သာဂိ၏ ပံုသ႑ာန္မွာ ဂ်င္းဦးထုပ္ေဟာင္းကိုေဆာင္း၊ ျမိဳ႕လူၾကီးမ်ားလာတုန္းက ရထားေသာ ရြဲတဲတဲလူၾကီးဝတ္ေၾကာ္ျငာအက်ၤီအေဟာင္းတစ္ထည္ကိုဝတ္ကာ တြန္႕ေၾကေနေသာ ခ်ည္ၾကမ္းပုဆိုးကို ခါးတြင္ခပ္တင္းတင္းစည္းထားေသာ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ လူငယ္ေလးပင္ျဖစ္သည္။

သာဂိမွာ မေန႕ညက ရြာေက်ာင္းဦးဇင္းမွ ခ်ေပးလိုက္ေသာ ေလာကနီတိအား အခုမနက္ပိုင္းတြင္ အျပီးက်က္ရန္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ျပီး ရြာစြန္၊ ေတာစပ္ရွိ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ၾကီးဆီသို႕ ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ ထိုေညာင္မုတ္ဆိတ္ၾကီးမွာ အေတာ္ပင္ၾကီးလွရကား လူၾကီးေလးဖက္စာေလာက္ပင္ရွိေလသည္။ ေညာင္မုတ္ဆိတ္ဆိုသည့္အတိုင္း အကိုင္းမွ အျမစ္မ်ားရွည္လ်ားစြာက်ေနေသာေၾကာင့္ ေလတိုက္လွ်င္ပင္ အခတ္၊ အလက္ခ်င္း ႐ိုက္သံၾကားရေလသည္။ ထိုေညာင္မုတ္ဆိတ္ၾကီး၏ပင္စည္မွာ လုံးလုံးဝန္းဝန္းမရွိပဲ အလယ္သို႕ အနည္းငယ္စီခ်ိဳင့္ဝင္လွ်က္ရွိရာ ေလးဘက္ေလးတံ အခန္း၊ အကန္႕ ေလးမ်ားသဖြယ္ျဖစ္ေနေလသည္။

သာဂိသည္ရြာလမ္းမကို ေက်ာေပး၍ ေတာစပ္သို႕မ်က္ႏွာမူရာ အပင္၏အတြင္းပိုင္း၊ အေနာက္ဖက္၌ ဝင္၍ထိုင္ျပီး စာမက်က္ေသးပဲ ေတာင္ေတြး၊ ေျမာက္ေတြးလုပ္ေနသည္။ မ်ားမၾကာမီ ရြာလမ္းမဖက္မွ ေျခသံျပင္းျပင္းျဖင့္ သူထိုင္ေနရာ ေညာင္မုတ္ဆိတ္သို႕ ဦးတည္လာသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုေျခသံသည္ ေညာင္ပင္၏ အေရွ႕၌ရပ္သြားကာ ပါလာေသာပစၥည္းမ်ားခ်သံကိုဆက္ၾကားရေလသည္။ ထို႕ေနာက္ အေမႊးတိုင္နံ႕မ်ားႏွင့္အတူ ၾကားရသည္မွာ...
"ဤေညာင္ပင္အား အပိုင္စားေတာ္မူေသာနတ္မင္းၾကီးအား အခုပါလာေသာ စားဖြယ္မ်ားနဲ႕ ပူေဇာ္ပသပါတယ္ရွင္.... ယခုကဲ့သို႕ ပူေဇာ္ရေသာ အက်ိဳးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမ၏ ကုန္စုံဆိုင္မွာ အျမတ္မ်ားစြာ၊ မ်ားစြာ ရျပီး.... ရြာတြင္ အခ်မ္းသာဆုံးျဖစ္ေအာင္ မစေတာ္မူပါ နတ္မင္းၾကီးရွင္....။"
ဟု ၃ ေခါက္ထက္မနည္း ရြတ္ဆိုျပီး "ငါေတာ့ မၾကာခင္ခ်မ္းသာေတာ့မွာပဲ..." ဟုေရရြတ္ကာ ထြက္သြားေလသည္။

တာဂိမွာ ပါးစပ္ၾကီးဟ၍ ဘာဆက္ေတြးရမွန္း မသိရွိေနစဥ္ ဒုတိယေျမာက္ ေျခသံကိုၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ ထိုေျခသံပိုင္ရွင္မွာလည္း ေညာင္ပင္၏ အေရွ႕တြင္ရပ္သြားသံႏွင့္ ထိုလူ႕ထံမွ ေညာင္ကိုင္းအား တစ္ခုခုႏွင့္ လိုက္ထိုးေနသံၾကားရသည္။
 ေညာင္သီးမ်ားလာခူးေလသလား?? မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ေညာင္သီးမွာ စားေကာင္းသည္ဟု မၾကားဖူးေပ။
 တာဂိ စဥ္းစားေနစဥ္ ထိုလူ႕ထံမွ ေရရြတ္သံထြက္လာေလသည္။
"ကဲ ေညာင္ကိုင္းေထာက္လို႕ အသက္ရွည္၊ က်န္းမာ၊ ေရာဂါဘယကင္းရပါေစဗ်ာ....။"
ဟုဆိုကာ ဒုတိယေျခသံပိုင္ရွင္လည္း ေညာင္ပင္ေအာက္မွ ထြက္ခြါသြားေလသည္။ သာဂိမွာသာ ပါးစပ္မပိတ္ႏိုင္ပဲ နားဆက္စြန္႕ေနမိသည္။

ထိုစဥ္ တတိယေျမာက္ ေျခသံကိုၾကားရျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါ ေျခသံပိုင္ရွင္မွာ တစ္ေယာက္ထက္မက ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေျခသံမွာရွုပ္ေထြး၍ ဆူညံေသာေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေျခသံမ်ားႏွင့္အတူ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္၏ စကားသံကို စၾကားရေလသည္။

" ျမန္ျမန္လာပါ မယ္စင္ရယ္...။"
ထို႕ေနာက္ဆက္ၾကားရသည္က...
"ဒီထက္ပဲျမန္ရအံုးမလားေတာ္..."
ဟုမိန္းမတစ္ဦး၏ ေျဖသံပင္ျဖစ္သည္။ ထို႕ေနာက္...

က်ား: လာဒီထဲဝင္မယ္...
မ: အိုေတာ္... ေျမြေတြ၊ ကင္းေတြေပါပါဘိသနဲ႕...
က်ား: က်ဳပ္ရွိပါတယ္ဗ်ာ။ ဘာေၾကာက္စရာရွိလဲ။
ဟုဆိုကာ ေညာင္ပင္ေအာက္သို႕ ဝင္လာေလသည္။ ယခင္လူမ်ားမွာ ေညာင္ပင္ခံေန၍ သာဂိအားမျမင္ေသာ္လည္း ယခုသူႏွစ္ဦးမွာ ေညာင္ပင္၏ အေရွ႕တြင္မရပ္ပဲ ေဘးသို႕ေကြ႕ဝင္လာသျဖင့္ သာဂိ၏ ေဘးခ်င္းကပ္ ေညာင္ပင္အကန္႕ထဲသို႕ ေရာက္ရွိသြားေသာေၾကာင့္ အခန္႕မသင့္လွ်င္ သာဂိအားျမင္ေတြ႕သြားႏိုင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္သာဂိမွာ ပင္စည္ႏွင့္ေက်ာကို ျပားေနေအာင္ ကပ္ထားမိေလသည္။

က်ား: ဒီနားတိုးပါ မယ္စင္ရယ္....
မ: အိုေတာ္ သူမ်ားေတြျမင္သြားမွျဖင့္
က်ား: မျမင္ပါဘူးကြာ... နည္းနည္းေလာက္ကပ္စမ္းပါ....
မ: ရွင္နဲ႕ေတြ႕တိုင္း ဒီလိုခ်ည့္ပဲ.... ဒါပဲေနာ္.. ဘယ္သူကိုမွ မေျပာရဘူး။
က်ား: အင္းပါကြာ... မေျပာပါဘူး။
သာဂိ ပါးစပ္ဟေနရာမွ မ်က္လုံးပါျပဴးသြားသည္။
က်ား: လာဒီကို...
မ: အို... ဒီလူ အေတာ္ဆိုးတာပဲ....
က်ား: ခ်စ္လို႕ပါကြာ...

သူတို႕ေတာ့မသိ... သာဂိမွာ အာေခါင္ေတြေျခာက္ကာ ရင္ခုန္သံေတြျမန္လာသည္...

မ: ဟြန္႔... မေျပာခ်င္ဘူး။ ကဲ.. ေတာ္ျပီ အသက္႐ႉလို႕ရေတာ့ဘူး... လႊတ္ေတာ့..
က်ား: ခ်စ္လို႕ေတာင္မဝေသးဘူး။
မ: ေနာက္တစ္ခါ လာမေတြ႕ပဲေနလိုက္မွာေနာ္...။
က်ား: ဟုတ္ပါျပီ... ဟုတ္ပါျပီ... လႊတ္ပါျပီဗ်ာ။
မ: က်ဳပ္ေမာင္ေတြလာေတာ့မယ္ ထင္တယ္... လမ္းခြဲၾကစို႕ရယ္။
က်ား: ေကာင္းပါျပီဗ်ာ... က်ဳပ္ မယ္စင္ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္.. ဆိုတာမေမ့ပါနဲ႕ေနာ္....။
မ: မေမ့ပါဘူးေတာ္။ ေတာ္သာ ဝါမဝင္ခင္ လူၾကီးေတြဆီမွာ လာေတာင္းႏိုင္ေအာင္ၾကိဳးစား....။
က်ား: ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်ာ....။ သြားစို႕....

ဟုဆိုကာ ေညာင္ပင္ေအာက္မွ ထြက္ခြါသြားၾကေလသည္။ သူတို႕ထြက္သြားေသာ္လည္း သာဂိတစ္ေယာက္ ရင္တုန္မျပယ္ႏိုင္ေသး။ အသက္ကိုမွန္မွန္႐ႉ၍ သက္ျပင္းခ်လိုက္မွပင္ အဆင္ေျပသြားေလသည္။

ထို႕ေနာက္ စာက်က္ရန္ စာအုပ္ကိုျပန္ကိုင္လိုက္စဥ္ စတုတၳေျမာက္ေျခသံထပ္ၾကားရျပန္သည္။ ဒီမနက္ေတာ့ သာဂိ တစ္ေယာက္ စာက်က္ျဖစ္ဖို႕မျမင္...။ ထိုစတုတၳေျမာက္ေျခသံပိုင္ရွင္သည္ ေညာင္ပင္ေရွ႕သို႕ဝင္လာျပီး...
"ဟူး ေမာလိုက္တာ။ ဟြန္း! ေညာင္ပင္ၾကီးရွိျပီး ေရအိုးစဥ္ေလးေတာင္ မထားဘူး။ ဒီရြာကလူေတြ ေတာ္ေတာ္ သဒၶါတရားနည္းပါးတာပဲ..။"
ဟုဆိုကာ ေဒါႏွင့္ ေမာႏွင့္ထြက္သြားေလသည္။

သာဂိတြင္ အေတြးတစ္ခုဝင္လာသည္။ လူအခ်ိဳ႕သည္ ဤေညာင္ပင္အား ပံုစံတစ္မ်ိဳးစီျဖင့္ အသုံးခ်ၾကသည္။ သာဂိလည္း သည္ေညာင္ပင္အား အသုံးခ်ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕အတၱအတြက္ေတာ့မဟုတ္ေခ်။ သာဂိ၏စိတ္ထဲတြင္ စဥ္းစားေနသည္ကား....

" ေလာကနီတိျပန္ႏိုင္လို႕ ဦးဇင္းက ဘာဆု ယူမလဲေမးရင္... ေက်ာင္းမွာ ပိုေနတဲ့ ေသာက္ေရအိုး၊ ခြက္ တစ္စုံနဲ႕ ေက်ာင္းေအာက္က ပ်ဥ္ေတြကိုကိုေတာင္းရမယ္.... ေတာင္းရမယ္....။

ေလးစားစြာ

8Yar
22th Sep 2012

Thursday 13 September 2012

ကြၽန္ေတာ္ေျဖမယ္



ကီးဘုတ္သံေတြၾကားတယ္
ရင္းႏွီးေပမယ္႔ မကြၽမ္းက်င္တဲ့ စကားလုံးေတြနဲ႕ ေဖာင္ဖြဲ႕ေနတယ္။

မဲ့သံ ရြဲ႕သံေတြနဲ႕ အတူ
ဝမ္းနည္းတတ္သူ အခ်ိဳ႕ရဲ့
႐ိႈက္သံေတြ၊ ဟန္ေဆာင္အျပဳံးေတြကို ျမင္ေနရတယ္။

အမွန္တရား ဆိုတာထက္
သဘာဝက်တာကို ပိုအေလးထားၾကတာလား??

ေစတနာ ဆိုတာ
သရုပ္ျပေကာင္းတဲ့သူေတြရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေအာက္မွာ ပ်က္ျပားသြားရမွာလား??

အမွားဆိုတာ
လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္လို႕ ထင္ေနၾကတာလား??

ထားပါေတာ့ေလ
ခင္ဗ်ား မေျပာလဲ ကြၽန္ေတာ္ေျဖမယ္
စလုံးမွာ အသက္ကို ငံု႕ျပီး႐ႉတတ္ဖို႕လိုမယ္ ဆိုတာ.....

8Yar
13rd Sep 2012